ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ

"Δε ξαναγυρίζουμε στη Λέρο, δε ξαναγινόμαστε "ΑΖΗΤΗΤΟΙ"

Στα πλαίσια του εορτασμού της ημέρας ψυχικής υγείας δημοσιεύουμε την κατάθεση ψυχής του Γιάννη Χαραμίδη, ο οποίος έχει νοιώσει για τα καλά στην ζωή του, την απομόνωση, το στιγματισμό, και τον ρατσισμό της κοινωνίας λόγω της ασθενειάς του.

Για άλλη μια χρονιά «εορτάζουμε» την Παγκόσμια Ημέρα για τη Ψυχική Υγεία και αναρωτιέμαι τι άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια για εμάς τους Λήπτες Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας. Ακούγαμε όλα τα χρόνια, πριν την κρίση, μεγάλα λόγια για την περίφημη «Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση», για την «αποασυλοποίηση» και όλα αυτά λες και τα πήρε ο άνεμος, κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι με το πρώτο «φύσημα του ανέμου». Επιβεβαιώνεται έτσι για άλλη μια φορά η άποψη ότι την κρίση την πληρώνουν οι πιο αδύναμοι.

Βέβαια, από μια άλλη άποψη εμείς τι έχουμε να χάσουμε, καθώς από πάντα βρισκόμαστε σε κρίση. Κρίση λόγω της ασθένειας μας, κρίση στις οικογένειας μας γιατί είναι δύσκολο να φροντίζεις σε μια κοινωνία που στιγματίζει και που ουσιαστικά δεν σου παρέχει στηρίγματα, όπως εργασία, στέγη, οικονομική στήριξη, ποιοτικές υπηρεσίες ψυχικής υγείας.

Μάθαμε λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια, πριν η υπόλοιπη κοινωνία ανακαλύψει την κρίση, να ζούμε με τη φτώχεια μας, την αβεβαιότητα για το αύριο, το φόβο, τη ντροπή, το στίγμα. Η περίφημη «κρίση» λοιπόν δεν μας αγγίζει. Είναι λυπηρό όμως μέσα σ’ αυτό το  περιβάλλον της ανέχειας,  οι πρώτες περικοπές να ξεκινούν από εμάς. Είναι άδικο. Είναι ανέντιμο. Λες και δεν υπάρχουν σπατάλες… Λες και δεν υπάρχουν «φακελάκια», «μίζες», «ρεμούλες» και όλα αυτά που συνθέτουν το σκηνικό σαπίλας και παρακμής της ελληνικής κοινωνίας, που με το δικό τους τρόπο συνέβαλαν στη δημιουργία και εκδήλωση της κρίσης.

Εμείς οι ψυχικά πάσχοντες δεν «φάγαμε» καμιά μπουκιά από το μεγάλο φαγοπότι της νεοελληνικής κοινωνίας. Όταν στις άλλες χώρες θεσπίζονταν προγράμματα ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης με θέσεις εργασίας, στεγαστικές δομές, κατοχύρωση ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και δημιουργία ουσιαστικών προϋποθέσεων για αυτόνομη διαβίωση στην κοινότητα, εμείς μέναμε με το επίδομα της πρόνοιας, στιγματισμένοι και απόβλητοι σε μια ψευδεπίγραφη ψυχιατρική μεταρρύθμιση, που μας ήθελε πάντα εξαρτημένους από τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας.

Έτσι, τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δόθηκαν για τη ψυχική υγεία ωφέλησαν περισσότερο όλους τους άλλους εμπλεκόμενους και λιγότερο εμάς, που είμαστε ακόμα νέοι και πιστεύουμε ότι  μπορούμε να κάνουμε πράγματα. Σε τι άλλωστε διαφέρουμε από τους ψυχικά πάσχοντες στη Γαλλία, τη Γερμανία, τις Σκανδιναβικές χώρες, τον Καναδά; Μήπως εκεί η ψυχική νόσος είναι διαφορετική; Μήπως οι άνθρωποι γιατρεύονται; Απλά στις χώρες αυτές  η κοινωνία νοιάζεται πραγματικά τους Πολίτες τους έστω κι αν ακόμα νοσούν…

Είναι τραγικό λοιπόν τώρα που πρέπει να ληφθούν μέτρα αντί να μειώνονται οι εξοπλισμοί και οι σπατάλες, αντί να καταπολεμείται η διαφθορά και η σήψη, η Πολιτεία να προσπαθεί να εξοικονομήσει πόρους και από τα ελάχιστα που αναλογούν στους ψυχικά πάσχοντες είτε στο επίπεδο των παροχών είτε στο επίπεδο των υπηρεσιών. Διορθώστε τις υπηρεσίες, κάντε τις να λειτουργήσουν πιο ανθρώπινα, πιο αποτελεσματικά. Μην τις κατεδαφίζετε γιατί μαζί τους θα χαθούμε και εμείς.

Κόψτε τους μισθούς απ’ αυτούς που ωφελήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια και μη μας στιγματίζετε ως «ανάπηρους μαϊμούδες» για το πενιχρό επίδομα που παίρνουμε και χωρίς το οποίο δεν μπορούμε να ζήσουμε. Βάλτε κανόνες και προϋποθέσεις και σύστημα αξιόπιστο ή δημιουργήστε θέσεις απασχόλησης για εμάς και κάντε το επίδομά μας «επίδομα απασχόλησης». Αφήστε και σε μας ένα παράθυρο ελπίδας! Εμείς θα αγωνιστούμε για να αναπτυχθεί κοινωνικό κίνημα αλληλεγγύης για τα δικαιώματά μας, για την αξιοπρέπειά μας, για την επιβίωσή μας.

Δε ξαναγυρίζουμε στη Λέρο, δε ξαναγινόμαστε «ΑΖΗΤΗΤΟΙ»!